شیعه و سنی با تعابیر مختلف از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله نقل کرده‌اند که “هرکس امام زمانش را نشناسد، به مرگ جاهلی از دنیا می‌رود”. بدیهی است که چنین کسی با اعراب جاهلیت نیز محشور خواهد شد و بویی از بهشت به مشامش نخواهد رسید.
این مسأله نیز مبرهن و واضح است که در طول تاریخ تنها مذهب شیعه دوازده امامی، همواره «امام زمان» خود را می‌شناخته و می‌شناسد؛ اما سایر مذاهب نمی‌توانند کسی را به عنوان «امام زمان» معرفی کنند.
برخی برای فرار از عواقب این روایت متفق علیه بین فریقین، مدعی شده‌اند که «قرآن کریم» امام زمان ماست؛ همان‌گونه که خداوند در باره کتاب موسی علیه السلام فرموده است:
{وَمِنْ قَبْلِهِ کتَابُ مُوسَى إِمَامًا وَرَحْمَةً وَهَذَا کتَابٌ مُصَدِّقٌ لِسَانًا عَرَبِیا لِینْذِرَ الَّذِینَ ظَلَمُوا وَبُشْرَى لِلْمُحْسِنِینَ} [الأحقاف: 12]
اما توجه نکرده‌اند که این برداشت از این آیات با رفتار و گفتار صحابه در تضاد کامل است. صحابه با این که این آیه را خوانده بودند، پس از وفات رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله بی‌درنگ در سقیفه بنی‌ساعده جمع شدند و برای خود “امام” انتخاب کردند. که اگر امامت قرآن را قبول داشتند، هرگز چنین کاری نمی‌کردند. سایر مسلمانان نیز در طول تاریخ هیچگاه به «امامت قرآن» باورمند نبوده‌اند و همیشه به دنبال شخصی برای امامت بوده‌اند.
