استدلال ابن کثیر سلفی بر مشروعیت توسل به آیات قرآن

ابن کثیر دمشقی سلفی؛ هر چند که شاگرد ابن تیمیه و از هواداران او به شمار می‌رود؛ اما در مواردی مجبور شده است که به حقایق اعتراف کند ؛ از جمله وقتی به آیه 64 سوره مبارکه نساء می‌رسد ، به صراحت اعتراف می‌کند که خداوند در این آیه گناهنکاران را راهنمایی کرده است که اگر گناهی کردند، نزد رسول خدا صلی الله علیه وآله بیایند و آن حضرت را شفیع خود قرار دهند:

وقوله (ولو أنهم إذا ظلموا أنفسهم) الآية يرشد تعالى العصاة والمذنبين إذا وقع منهم الخطأ والعصيان أن يأتوا إلى الرسول صلى الله عليه وسلم فيستغفروا الله عنده ويسألوه أن يغفر لهم فإنهم إذا فعلوا ذلك تاب الله عليهم ورحمهم وغفر لهم ولهذا قال (لوجدوا الله توابا رحيما) وقد ذكر جماعة منهم الشيخ أبو منصور الصباغ

في كتابه الشامل الحكاية المشهورة عن العتبي قال كنت جالسا عند قبر النبي e فجاء أعرابي فقال السلام عليك يا رسول الله سمعت الله يقول ) ولو أنهم إذ ظلموا أنفسهم جاؤك فاستغفروا الله واستغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما ( وقد جئتك مستغفرا لذنبي مستشفعا بك إلى ربي ثم أنشأ يقول

يا خير من دفنت بالقاع أعظمه       ***   فطاب من طيبهن القاع والأكم

نفسي الفداء لقبر أنت ساكنه         ***    فيه العفاف وفيه الجود والكرم

ثم انصرف الأعرابي فغلبتني عيني فرأيت النبي صلى الله عليه وآله وسلم في النوم فقال يا عتبي إلحق الأعرابي فبشره أن الله قد غفر له.

خداوند فرموده است: «اگر آن‌ها که به خود ظلم کرده‌اند» خداوند در این سرکشان و گناهکاران را راهنمایی کرده است که اگر خطا و گناهی از آن‌ها سرزد، نزد رسول خدا صلی الله علیه وآله بیایند، در کنار آن حضرت از خداوند طلب استغفار کنند و از پیامبر نیز بخواهند که او را ببخشد. اگر آن‌ها این کار را انجام دادند، خداوند توبه آن‌ها را می‌پذیرد، به آن‌ها رحم می‌کند و آن‌ها را می‌بخشد؛ به همین خاطر خداوند فرموده است که در این صورت «خداوند را توبه پذیر و مهربان خواهند یافت».

جماعتی از علما از جمله ابو منصور صباغ در کتاب شامل خود حکایت مشهوری را از عتبی نقل کرده است که من در کنار قبول رسول خدا صلی الله علیه وآله نشسته بودم که یک اعرابی آمد و گفت: سلام بر تو ای رسول خدا ! از خداوند شنیده‌ام که فرمود: « و اگر آنها هنگامى كه به خود ستم كردند، پيش تو مى‌آمدند و از خدا آمرزش مى‌خواستند و پيامبر [نيز] براى آنان طلب آمرزش مى‌كرد، قطعا خدا را توبه‌پذير و مهربان مى‌يافتند»

و من پیش تو آمده‌ام و از گناهانم طلب بخشش می‌کنم، تو را شفیع خودم پیش خدا قرار داده‌ام. سپس این شعر را خواند :

«ای بهترین کسی که استخوان هایش در زمین هموار دفن گشته

و از بوی خوش آن دشت و دمن خوشبو شده است.

جانم فدای قبری که تو در آن آرمیده ای، که عفاف جود و کرم در آن است.»

سپس اعرابی بازگشت. در این لحظه خواب بر چشمان من غلبه کرد، پیامبر صلی الله علیه وآله را در خواب دیدم که فرمود: ای عتبی ! خودت را به اعرابی برسان و بگو که خداوند گناه تو را بخشید.

إبن كثير الدمشقي ، إسماعيل بن عمر، تفسير القرآن العظيم ، ج 1   ص 520

حال از وهابی‌ها می‌پرسیم که آیا ابن کثیر دمشقی سلفی نیز کافر، مشرک، بدعت‌گذار، قبر پرست، محدور الدم و … هست یا شرک دانستن توسل تنها بهانه‌ای برای تهاجم به اهل بیت علیهم السلام و مذهب حقه آنان؟

اگر آن طور که ابن کثیر تصریح کرده ، توسل امری مشروع و دستور خداوند به تمام گناهکاران است، چرا شما وهابی‌ها بر خلاف دستور خداوند آن را شرک و کفر می‌دانید؟

آیا شما از خود خداوند هم شرک و کفر را بهتر می‌فهمید؟

موفق باشید