بر اساس روایات صحیح اهلسنت، هرکس به أمیر مؤمنان (علیه السلام) جسارت کند و یا بغض آن حضرت را در دل داشته باشد، منافق است و در واقع به خدا و رسول خدا صلیاللهعلیهوآله جسارت کرده است.
عبد الله بن زبیر، یکی از کسانی که بر اساس روایات اهلسنت، به امیرمؤمنان علیه السلام جسارت میکرده و ناصبی بوده است. او که صیغه زاده نیز بوده، بیش از ده روایت در صحیح بخاری دارد.
او همان کسی است که رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) پیشبینی کرده بود در مکه الحاد میکند. او خانه خدا را آتش زد و به گردن یزیدیان انداخت تا مردم را علیه لشکر یزید تحریک کند. به خاطر بغضی که نسبت به اهل بیت علیهم السلام داشت، از صلوات فرستادن بر رسول خدا صلیاللهعلیهوآله خودداری میکرد. وی عامل اصلی حضور عایشه در جنگ جمل بود و با دروغی که گفت او را از برگشتن از مسیر راه بازداشت. علمای اهلسنت نوشتهاند که او خون حجامت رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) را نیز سرکشیده است.
در یک کلام، پسر زبیر، ملحد، ناصبی، دروغگو و خونخوار بوده است. اما چرا بخاری از چنین شخصیتی بیش از ده روایت در صحیحش نقل کرده است؟
آیا میشود دین خدا را از یک ملحد ناصبی اخذ کرد؟
آیا یک دروغگوی خونخوار میتواند در نقل دین، قابل اعتماد باشد؟
پخش شده از شبكه جهانی حضرت امام هادی عليه السلام
